شبهه ای به نام «سهمیه دانشگاهی خانواده‌های شهدا»
با توجه به نزدیکی ایام برگزاری کنکور این به اصطلاح اعتراضات و شبهات زیاد می‌شود، چرا که اشاعه کنندگان آنها کسانی هستند که در جنگ روانی از هر بهانه و فرصتی برای جو سازی و رواج شبهه سوء استفاده می‌کنند.
مسئله سهمیه خانواده شهدا در دانشگاه‌ها نیز در همین راستا است. و گرنه خودشان نیز می‌دانند که در هر کشوری، برای اقشار متفاوتی [چون: ورزشکاران مدال آور، نخبگان و نوابغ، محرومین به واسطه حوادث ویژه مثل جنگ یا زلزله، مخترعین، هنرمندان ... و از جمله بازماندگان کشته شدگان در جنگ که در فرهنگ و نظام اسلامی «شهبد» نامیده می شود] سهمیه‌های ویژه، جایگاه‌های ویژه یا امتیازات ویژه‌ای وجود دارد. پس لجاجب آنها با مقوله‌ی «سهمیه دانشگاهی خانواده‌های شهدا»، یک بغض هدفدار و یک جنگ روانی و تبلیغاتی در جهت ایجاد نوعی خصومت بین اذهان عمومی و خانواده‌های شهدا می‌باشد. چرا که آنان اساساً با فرهنگ «جهاد و شهادت» و تقدس این ارزش معنوی و اعتقادی در اذهان عمومی مخالف هستند و نه با چند سهیمه ناچیز دانشگاهی. هیچ کدام از این سایت‌ها و شایع پراکنان و دشمی ایجاد کنان، به هیچ وجهی با سهیمه‌های رانتی، پولی، رشوه‌ای، پارتی‌بازی و ...، در هیچ نهاد و اداره‌ای مخالف نیستند و اگر خودشان یا فرزند خودشان از این راه‌ها که عین ظلم به حقوق دیگران است، به امتیازی برسد، اعتراضی نمی‌کنند که هیچ، به آن افتخار هم می‌کنند.
اما در مورد خاص «سهمیه دانشگاهی خانواده‌های شهدا» نیز دقت شود که در هر تجارت یا استفاده از هر امکان عمومی یا خصوصی، رسم بر این است که هر کس به اندازه‌ی آورده‌اش ببرد.
پس، عادلانه این است که بگوییم: دشمنی با حمایت جهانی (آواکس‌ها و قدرت سیاسی و اقتصادی امریکا – میگ‌های شوروی سابق – تانک‌های چیفتن انگلیسی – موشک‌های کروز فرانسوی – بمب‌های شیمایی آلمانی – ناوهای ایتالیی – سلاح‌های سبک و سازمان اطلاعاتی اسرائیلی – پول‌ها و حمایت‌های عربی – رسانه های بین المللی صهیونیستی – ستون پنجم ایرانی و ...)، نه فقط برای ساقط کردن یک رژیم سیاسی، بلکه برای اشغال کامل اراضی یک کشور، به ایران حمله کردند.
بالتبع یک عده نیز برای دفاع از کشور به جبهه‌ها رفته و با دست خالی و ایثار تمام در این جنگ جهانی علیه یک کشور شرکت کرده و از این مرز و بوم دفاع کردند. برخی سالم ماندند، برخی مجروح و معلول شدند و برخی نیز به شهادت رسیدند و در نتیجه‌ی آورده‌ی آنان، امروز کشور ایران مستقل، با ثبات، امن و قدرتمند است.
حالا عادلانه این است که هر کس آورده‌اش را برای محافظت از مرزهای کشور، برقراری استقلال نظام، ثبات و امنیت در کشور به میان آورده و به همان میزان از امکانات عمومی بهره‌مند گردد.
آورده‌ی یک خانواده شهید، به لحاظ عمومی، یک کشور مستقل، امن و مقتدر و یک ملت عزتمند و یک نظام استوار است و به لحاظ خصوصی، جان یک همسر، یک فرزند یا یک پدر مهربان و دلسوز است. آورده فرزند شهید در این عرصه، محرومیت از زندگی زیر سایه پدر و بهره‌وری از آثار معنوی و مادی وجود اوست. کودکی که یتیم بزرگ شد – مفهوم پدر را درک نکرد – در نگرانی‌ها و دغدغه‌ها و گرفتاری‌ها، سایه‌بان و حامی و تکیه‌گاهی نداشت. در جشن تولدها، خواستگاری‌ها و عقدها و سایر فرازهای زندگی، به یک قطعه عکس دلخوش کرد – به علت مشکلات روحی، روانی و حتی مادی، نتوانست در انواع کلاس‌های آموزشی، کمک آموزشی، کنکور، زبان و ... شرکت کند و هزاران محرومیت دیگر، که کمترین نتیجه و ثمره‌اش، راحتی، امنیت و رشد دیگران و فرزندانشان بوده است. این کمترین آورده‌ی عمومی و خصوصی خانواده‌های محترم شهداست. حالا معترضین به این ناجیز سهیمه و سایر سهمیه‌هایی که در شعار وضع شده و در عمل اجرا نمی‌شود نیز آورده‌ی خود را که به جز بهره‌وری بی زحمت و هزینه و نیز دائم نق زدن و متوقع بودن چیزی نیست بیاورند و به میران آورده ببرند. گفت:
این زندگی قشنگ من، مال شما؛
ایام سپید رنگ من، مال شما؛
بابای همیشه خوب من را بدهید؛
این سهمیه‌های جنگ من، مال شما.
دقت شود که تعداد شهدای جنگ تحمیلی کمتر از 350 هزار نفر بوده است. شاید بیش از نیمی از این تعداد نوجوان، جوان و مجرد بودند و فرزندی نداشتند. تعداد زیادی نیز به دانشگاه نرفتند، یا دخترانی بودند که ازدواج کردند و یا پسرانی که سر کار رفتند. پس تعداد بسیار کمی باقی ماندند که طی این 20 سال جذب دانشگاه شده‌اند. اما همین تعداد اندک طی این 20 سال چشم آنان را کور کرده و گلویشان را فشار می‌دهد.
